حضرت علیبن حمزه (ع) نوه حضرت امام موسی کاظم (ع) است که نسبت شریفش با یک واسطه به ایشان منتهی میشود. روایت شده است در آن زمان که بنی عباس به تعقیب علویون در تمام بلاد ایران پرداختند، حضرت علیبن حمزه (ع) به همراه تعدادی از نزدیکان خود جهت یاری عموی خود حضرت امام رضا (ع) در سال 220 ه.ق (زمان حکومت معتصم عباسی) به شیراز آمد و در جنگی که میان عمال عباسی با حضرت و یارانش در منطقه ارژن نزدیک شیراز در گرفت لشکر حاکم عباسی در فارس (قلتقخان) شکست خورده و عزیمت نمودند. پس از تجدید قوا عباسیون از تاریکی شب استفاده نمودند و به حضرت و همراهانش حملهور شدند و متأسفانه همراهان حضرت در صحرا پراکنده شدند و برخی هم شهید شدند. آنگاه حضرت علیبن حمزه (ع) که در این درگیری جراحات سختی برداشته بود در یکی از غارهای کوه شمالی که در آن چشمه آبی نیز وجود داشت به طرز مخفیانه زندگی میکرد. میگویند این همان غاری است که بعدها ابن باکویه برای انزوای خود به یمن و برکت وجود مقدس حضرت علیبن حمزه (ع) که در آن غار زندگی میکرده به عنوان محل زندگی خود انتخاب نموده و امروزه به بابا کوهی شهرت یافته است. حضرت با فروش هیزم امرار معاش میکرده و در یکی از روزها که عمال عباسی در تعقیب حضرت بودند با چهره نورانی در صورت حضرت مشاهده کردند او را شناسایی کرده و به عمال عباسی خبر دادند مأموران عباسی نیز پس از هجوم ناجوانمردانه به ایشان حضرت را زخمی کردند و سپس سر مبارکش را از بدن جدا نمودند.